Onze moderne samenleving is indolent

Onze gesubsidieerde samenleving staat bol van toeslagen en ontelbare tegemoetkomingen. In deze tijd van omvorming naar een multiculturele maatschappij is een grote mate van afhankelijkheid gecreëerd. Veel ambtenaren verdienen hun geld in het welzijnswerk. Daar gaat belachelijk veel belastinggeld in om en via het uitgifteloket worden tweederangs burgers gecreëerd die het respect voor zichzelf verliezen. Op deze manier vergeten mensen dat er ook verplichtingen bestaan tegenover het ontvangen van inkomsten ten behoeve van het levensonderhoud.

Tientallen miljarden

Er gaan tientallen miljarden naar zogenaamde behoeftige burgers die net als onze huisdieren totaal afhankelijk zijn gemaakt van hun baasjes, de overheid en gemeenten. De overheid met miljarden aan toeslagen en tegemoetkomingen en de gemeenten met de uitvoering van de bijstandswet. Bijstand voor de kosten van levensonderhoud en bijzondere bijstand voor de aanschaf van duurzame spullen zoals koelkast en wasmachine.

Zinvolle verstrekking

Naast de diverse toeslagen, zoals de zorg en huurtoeslag, kindgebonden budget en kinderopvangtoeslag die door de overheid (Belastingdienst) worden verstrekt bestaan er ook de studiefinanciering en kinderbijslag voor kinderen tot 18 jaar. Ieder land die investeert in de opgroeiende jeugd heeft de toekomst. Een betere belegging bestaat niet. De kinderbijslag als motivator voor het verwekken van kinderen. Te weinig aanwas betekent een vergrijzing van de samenleving en dat is desastreus voor economische groei. De studiefinanciering zou volledig moeten bestaan uit tegemoetkomingen zonder dat er een terugbetaling wordt verlangd van financieringen in de vorm van leningen. Gewoon een prestatiebeurs met ingebouwd een deugdelijk systeem van afgemeten verstrekkingen op basis van verrichte prestaties. We moeten terug naar betalingen voor prestaties.

Leven is overleven

Na een tijdvak van tientallen jaren veel geld pompen in een sociale verzorgingsstaat wordt het tijd om te belonen voor geleverde prestaties. Zoals we in de lange historie van het menselijk bestaan het principe kennen om een vergoeding te ontvangen voor het verrichten van arbeid voor een opdrachtgever of werkgever. Het leven is nu eenmaal geen sprookje waarin we in een hangmatje lui liggen te chillen. Chillen is het nieuwe werkwoord van de jeugd in deze 21ste eeuw. Leven is overleven in ons aardse bestaan. De mensheid heeft dezelfde rechten als het dierenrijk op deze aardkloot. Net als de dieren in een rijke natuur elke dag op rooftocht moeten voor hun hapje en natje moeten wij ons evengoed inspannen om de kost te verdienen. De beloning is brood met beleg en bij extra inspanningen wat meer luxe. Beloning naar prestatie is de inspiratie voor een zinvol bestaan.

Inspiratie is zoek

Hoeveel mensen om ons heen missen nu de inspiratie om te presteren. Het brood wordt je toegeworpen ‘door de verzorger in de dierentuin’ wanneer je door welke omstandigheden dan ook niet werkt. De enige inspanning die je daarvoor levert kun je thuis verrichten achter de laptop door digitaal een onderbouwd verzoek te richten aan de bevoegde instanties die je met een beetje googelen keurig op een rijtje voor je neus op het beeldscherm projecteert. Het wordt ons op een bordje voorgeschoteld. Onze sociale verzorgingsstaat is te ver door geschoten. We vinden het allemaal prima dat een sociaal vangnet bestaat voor het geval dat je uit het arbeidsproces valt. Uiteraard moeten we in de moderne beschaving de verzorging op ons nemen van de echte behoeftigen.

indolente samenleving: Onrendabel

Na de 2e WO hebben we een basis gecreëerd voor onze sociale verzorgingsstaat door de invoering van de AOW in 1947 door Willem Drees, de minister van Sociale Zaken. Door de aanhoudende economische groei met af en toe een dipje was er geld genoeg om in de 2e helft van de 20ste eeuw onze sociale wetgeving verder uit te breiden. Meestal wanneer linkse partijen de meerderheid in het parlement hadden. De sociale verzorgingsstaat kreeg vorm. Het circuit waarin ambtenaren hun geld verdienden in de uitvoering van alle vormen van sociale wet- en regelgeving werd elk jaar groter. In deze 21ste eeuw hebben we daarmee een waterhoofd bij de overheid gecreëerd. De Rijksoverheid en de Gemeenten hebben hiermee in totaal 250.000 ambtenaren aan het werk geholpen. Op zich een prettige gedachte dat baantjes zijn gecreëerd t.b.v. de samenleving, betekent werkgelegenheid toch? Echter wordt dat gigantische sociale uitvoeringscircuit overeind gehouden met tientallen miljarden belastinggeld. Daarbij kunnen we ons afvragen of we dat willen en of dat rendabel is. Nou ja, rendabel is dat absoluut niet. Als natie produceren wij er geen producten mee waarmee we in de mondiale economie kunnen concurreren.

Stromingen zoeken de makkelijkste weg

In onze sociale verzorgingsstaat laten we een enorme stroom ‘gelukzoekers’ toe die op afstand kunnen googelen om te zien waar de sociale leefomstandigheden het beste zijn. Let wel, met gelukzoekers bedoel ik niet de vluchtelingen die radeloos, uitgehongerd en achtervolgd worden opgenomen conform een bepaalde verdeelsleutel van de EU. Gelukzoekers zijn ontstaan door de open grenzen en mondialisering in een digitaal tijdperk en proberen hun illegale status aan te vechten in kostbare procedures. Gezien onze status van welvaartsstaat voelen wij ons verplicht de echte vluchtelingen op te nemen. Toch moeten we ons afvragen waarom zoveel immigranten de West-Europese landen opzoeken. Het lijkt een beetje het verhaal van de vliegen die afkomen op de strooppot. Door de open grenzen zoeken diverse stromingen de makkelijkste weg. Niet alleen immigranten maar ook belastingontduikers. Wanneer een sociale verzorgingsstaat te ver is doorgeschoten in een oerwoud van wet- en regelgeving met ontelbare verstrekkingen en de grenzen wagenwijd open staan dan kun je er op wachten dat de strooppot topzwaar wordt van de vliegen. Het is een simpele conclusie van een nuchtere denker die om zich heen een welvaartsstaat in verval ziet.

Verruwing in de samenleving

Grote steden waarin het nachtleven meer mensen op de been brengt dan overdag. Grote steden waar misdaad en agressie gierend uit de klauw lopen. Grote steden waar in  volksbuurten en achterstandswijken ‘nette’ burgers ’s avonds niet meer de straat op gaan. Grote steden waar de reljeugd, met een oververtegenwoordiging van allochtonen, hulpverleners en politieagenten met stenen bekogeld. Grote steden waar mensen op straat in het voorbij gaan niet hartelijk groeten maar agressief kijken wanneer iemand te dicht in zijn comfortzone komt. Grote steden waar het leven van een individu weinig voorstelt. Geen aandacht voor elkaar maar alleen het eigenbelang telt. Hoe anders is onze leefomgeving in de steden nu in vergelijking met de decennia van na de oorlog waar de wederopbouw de mensen echt aan het werk zette. Er is duidelijk sprake van een verruwing in onze samenleving die nu multicultureel wordt genoemd. De gedachten van iemand die opkomt voor behoud van de cultuur en waarden van het eigen land wordt in deze tijd makkelijk weggezet als extreem rechts.

Afbraak van de verzorgingsstaat

Het lijkt er op dat we het einde naderen van onze sociale verzorgingsstaat doordat we te ver zijn doorgeschoten in de socialisering van onze samenleving. Zo gaat het altijd met alle vormen van politieke stromingen. Socialisme en kapitalisme kennen een tijdperk waarin de stroming vormt krijgt doordat er onvrede was over het tijdvak daarvoor waarin bijvoorbeeld het communisme uitgewerkt raakte. Alle stromingen van politieke maatschappijvorming kennen een einde wanneer het systeem eenmaal heeft post gevat en zichzelf tegenkomt door te ver doorgeschoten regelgeving. Op bepaald moment is de koek op en moet een nieuwe koek worden gebakken met een andere smaak. Nu naderen we het einde van de koek van een sociale verzorgingsstaat. Er ontstaat ontevredenheid onder de bevolking wat betreft de gevoelswaarde in de eigen leefomgeving en men ziet de resultaten van het afbrokkelen van sociale verworvenheden.

Beetje van dit, beetje van dat

Men ziet dat we worden beschouwd als gemakzuchtige consumenten die blij zijn met elk klein toeslagje. Elk jaar worden we misleid door de vele wijzigingen in ons belastingsysteem waarin de ene belasting omlaag gaat en de andere weer omhoog. Een beetje van dit en een beetje van dat. De samenleving krijgt het gevoel misleid te worden door hypocriete regenten die de oren hebben hangen naar de hogere machten in een mondiale politieke wereld met het doel een idealistische mondiale samenleving. Een onloffelijk streven. In een mondiale samenleving staat grootschalig denken neutraal waarin de individu uit het oog wordt verloren. Nuchtere analisten zien deze ongewenste beweging al een tijdje op gang komen.

De koek is op

Mensen snakken naar een waardige bijdrage aan de samenleving en zien dat de mens in de mondialisering niet centraal staat. De opkomst van het populisme is hier een duidelijk signaal in. De komende jaren zal een behoorlijk verschuiving laten zien op politiek niveau. We zullen een versnelling zien in het zoeken naar andere politieke leiders naarmate de ontevredenheid toeneemt bij het verder inzakken van onze economische groei. De koek is gewoon op. Het einde van een tijdperk. In de overgangsperiode zal moeten blijken van welke koek wij moeten eten in de toekomst. Vreemd genoeg vind ik bitterkoekjes een lekkernij. Het worden spannende tijden.