Neen, maar dat is toch op het eerste zicht niet logisch. Die overheid – dat zijn wij allemaal. En allemaal horen we daarin een evenwaardige stem te bezitten. Zo zou het toch zijn in de ideale wereld. Maar we spreken over een zogenaamde democratie, onze westerse wereld dan, en daarin telt de stem van de meerderheid – nog altijd niet onlogisch. Want het moet werkbaar zijn, we kunnen – alvast in Nederland – niet met z´n 17,5 miljoen rond een héle grote tafel plaatsnemen en gaan discussieëren. Daarom hebben we zoiets als verkiezingen ingericht. Allemaal kiezen we onze vertegenwoordigers. Op lokaal niveau en op nationaal niveau. Zelfs het internationaal vlak wanneer we kiezen voor onze Europese vertegenwoordigers. Die mannen en vrouwen die de dappere, in principe onbaatzuchtige en zelfs idealistische taak op zich nemen ons te vertegenwoordigen… Dat zijn toch onze ´vrienden´, is het niet? Of op z´n minst hebben we vertrouwen in hun boodschap, de manier waarop ze ons als burgers zullen representeren. Die mannen en vrouwen spreken dan voor ons. En toch, en toch…
De taal van het volk
En toch loopt het ergens mank, verkeerd, er klopt iets niet en wel big time. Gaandeweg, snel of langzaamaan opent zich een zekere kloof. Het is het aloude thema van de kloof tussen de burgers en de politiek. Wanneer ontstaat die? Waarom bestaat die? Watskeburt? Is het dat wij als kiezers onze gekozenen toch niet zo heel goed kennen? Hun boodschap of die van de partij waartoe zij behoren niet echt goed begrepen hebben? Ligt het aan de communicatie misschien? Nu zijn politici vaak ook advokaten, rechtsgeleerden. Goeie praters. Ze zijn er zelfs voor gekend, en dat is zo gegroeid, dat ze vaak spreken zonder te zeggen. Begrijjpt u? Ze beginnen allengs of meteen al een taaltje te bezigen dat de goegemeente niet echt begrijpt. Dat kan aan onze ontwikkeling liggen maar dat hoeft niet. Politici – onze vertegenwoordigers herinner u – zijn er (plots? waar komt dat vandaan?) meester in om een uur aan een stuk te praten – zonder iets te zeggen, en zonder dat je er veel van begrijpt. Toch? Zij spreken de taal van het volk niet (meer). Laat ons het zo samenvatten, en vandaar alvast een verklaring voor die ´kloof´.
Compromis
Wat ook mogelijk is: zij zeggen zus…maar doen zo. Gebeurt ook, en vaak. (De enkele uitzonderingen niet te na gesproken altijd, die wel heel goed bezig zijn, de beste bedoelingen hebben, hun woord houden en resultaten boeken). Ze stellen zich kandidaat met een bepaald programma, maar eigenlijk zie je daar in de praktijk weinig of niets van terug. Daar is een reden voor: elke kandidaat – partij – moet water in de spreekwoordelijke wijn doen. Onderhandelen met andere gekozen partijen. Beetje nemen, beetje geven. Tot een concensus komen, een compromis, en dat wordt dan uiteindelijk ´het regeringsbeleid´. Zo, op deze en die manier, wordt het land dan bestuurd. Per slot herkent een zekere meerderheid of minderheid zich daar helemaal niet meer in.
Druk
Eigen aan politiek is – en dat wordt uitgesprokener naarmate zo´n volks(!)vertegenwoordiger klimt op de politieke ladder, naar de diverse en steeds hogere politieke bestuurorganen – dat gaandeweg idealen verdampen. Meer en meer compromissen gesloten dienen te worden. Tot die wijn uiteindelijk dan verandert in water. Zoals in de Bijbel maar dan omgekeerd. Want er bestaat zoiets als the powers that be. De gevestigde macht. Onder invloed van lobbyisten en drukkingsgroepen zo gegroeid en gevestigd. Het kan op een gegeven moment zo zijn dat je je als politicus geleefd voelt. Alsof anderen voor jou gaan beslissen. Alsof je andermans boodschap aan het uitdragen bent. Onder de druk bent bezweken in zekere zin. Omdat…het…moest. Moet. Omdat je anders geen carrière kunt maken. De deuren naar hogere niveau´s sluiten zich voor je, wanneer je niet mééwerkt. Je startte initieel heel goed, veelbelovend, met volle moed en met een flinke achterban en een prima programma, als politicus, maar het kan ook als partij gebeuren. Jammer en helaas – voor je het weet raak je gecompromitteerd. Verstrikt. Tot je haast stikt.
Alles is tijdelijk
Je wilt wel iets veranderen, en veel zelfs, want heel wat loopt mank en behoeft verbetering, verandering ten goede. Maar het lukt niet. Er is tegenwerking, vaak van kanten en oorsprong die je niet verwacht of zelfs niet kent. Zo hoorden we eens van iemand uit de administratie, het kabinet, de medewerkers rond zo´n minister bijvoorbeeld. Die persoon zei: ´´Ministers komen en gaan, maar wij blijven…´´ Misschien ben je een echte doordraver en zet je toch door, en net wanneer je er dan eindelijk, ook met wat geluk dat aan je zijde is, bijna in slaagt om iets te veranderen, iets van je oorspronkelijke programma en idealen te verwezenlijken? Dan is je termijn om, vinden er nieuwe verkiezingen plaats, en pech, je wordt niet herkozen. Je opvolger kan en zal dan diezelfde weg opgaan. En de volgende, en de…
Peter Principle
Het kan nog anders en nog minder fraai. Je bent eindelijk en dan toch opgeklommen. Je bent ´aan de macht´, bezit een zekere macht, en die wil je wel houden. Heb je daar zoveel moeite, bloed, zweet en tranen voor vergoten – nou dan wil je wel blijven. Aan de macht. Dan kan het Peter Principle zich voordoen. Het moment dat je eigenlijk en eindelijk zo ver en zo hoog geklommen bent…dat je te vér bent geraakt. Je bent niet meer geschikt voor die hoge functie. Je beseft het zelf, stilletjes, maar sommigen dicht rondom je merken het toch. Maar toegeven zul je dat nooit! Dat zie je van hier?! Dus, maar lekker voortdoen. En misschien zelfs alweer uitkijken naar de volgende trede hoger op die ladder. Want er is altijd een trede hoger…
Later dictator
Dan loert er nog een gevaar en het is een inherent gevaar; telkens weer slaat het toe. Namelijk: macht corrumpeert. Je kunt er weinig of niks aan doen. ´t Zit ingebakken in die macht zelf. Als voorbeeld denk ik dan aan wijlen papa Doc uit Haïti (1907-1971). François Duvalier, bijgenaamd Papa Doc, was de president (en later dictator) van Haïti. Hij groeide op in de hoofdstad, Port-au-Prince en volgde een opleiding tot arts. Hij maakte zich zeer verdienstelijk bij het bestrijden van tyfus en andere besmettelijke ziekten. Geliefd dat hij was?! Tot op een gegeven moment papa Doc inderdaad zo´n afschuwelijke dictator werd. Rond 1951 leek hij niemand meer echt te vertrouwen. Begon zich letterlijk af te zonderen van zijn volk, de burgers, en manu militari allerlei zeer strenge, ongewone en zelfs bizarre maatregelen te treffen, net om die macht te bezegelen. Hij had zich gehecht aan de macht (of die macht was met hem op de loop gegaan) en zou die te allen prijze verdedigen. Zijn regime zou voortduren tot aan z´n dood. Wikipedia: ´Hij werd na zijn overlijden opgevolgd door zijn zoon Jean-Claude alias Baby Doc. Zowel Papa Doc als Baby Doc was aangesteld ‘voor het leven’ en beiden voerden een schrikbewind.´ Gedurende het overgrote deel van die lange periode lukte dat dankzij de hulp van de Verenigde Staten, moeten we er nog aan toevoegen.
Niets verandert
Het waren andere tijden dan anno 2021. En toch, en toch… Wanneer een overheid haar burgers wantrouwt, loopt er iets danig mis. Zo bijvoorbeeld:
´Britse en Zweedse inlichtingendiensten hebben met hun afluisterpraktijken de mensenrechten geschonden. Burgerrechtenactivisten die de strijd hebben aangebonden met het massaal en ongericht aftappen van gegevens hebben gelijk, oordeelt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.´Het ergst is dan dat dit gebeurt in landen waarvan je dat niet zou denken – wésterse landen.
En zo: ´Het binnenlandse surveillanceprogramma van de Amerikaanse spionagedienst NSA, dat in 2013 bekend werd dankzij onthullingen van klokkenluider Edward Snowden, was illegaal. Dat heeft het hof van beroep in San Francisco woensdag geoordeeld.´
Hoe overheden env bedrijven je bespieden om je gedrag te manipuleren
— Piratenpartij (@Piratenpartij) May 25, 2021
En wat we daaraan kunnen doen 🤓💜🏴☠️ #privacy #surveillance
De bijdrage van @Matthijs85
voor het privacy symposium van Usocia
aan de Universiteit Utrecht: https://t.co/LgJMj5Kg5N pic.twitter.com/Um9UatfsIE
Wantrouwen
Het begint altijd met de burgers te wantrouwen, de verworven macht willen behouden, consolideren, en het kan verworden tot veel erger. Laten we oppassen, nauw toekijken, controleren opdat tenminste onze overheid doet wat ze moet doen, wat ze hoort te doen. Dat ze doet zoals ze zegt en zegt zoals ze doet. Waarvoor ze betaald wordt. En zeker niet gaat lonken naar het verre China, waar het sociaal kredietsysteem de greep op de burgers allengs vaster maakt. Een gezond wantrouwen jegens de macht, in al haar vormen, dat moeten we aanhouden. Wat u?
Al jaren, vooral de laatste maanden, maken we vanaf de eerste rij mee hoe de burgers van dit land door (politiek-) verantwoordelijken, met inbegrip van het parlement en het hoogste bestuurscollege, worden belogen en bedrogen en overgeleverd zijn aan een structurele rechteloosheid.
Als collectieve ‘schuldbekentenis’ stapte het kabinet op; de hoofdverantwoordelijke wordt in het openbaar zelfs een ‘doctrine’, een vast patroon, van misleiding verweten.
Zelfs de grote buitenlandse pers kwam niet meer bij van verbazing.
Maar het oordeel hierover wordt de onafhankelijke rechter niet gegund. Sterker nog: de schuldigen verwachten, na op heterdaad betrapt te zijn, schaamteloos een nieuwe ambtstermijn en een nieuw mandaat (‘blanco volmacht’).
Mag het dan volstrekt idioot en van de zotte worden genoemd als de burgers slechts zouden volharden in ‘gezond wantrouwen’?
‘Gezond’ voor de democratie zou het zijn om radicaal een streep te eisen onder deze corrupte bestuurscultuur.
Zelfs in Myamar (en elders) gaan de mensen voor hun rechten massaal de straat op.
++
Helemaal juist en beschamend. Maar het zal de oranje polonaise niet verstoren. Het eeuwenlange: ‘Bij u, over u, zonder u’ blijft niet zonder gevolgen. De politiek verliest definitief haar greep op de samenleving die ‘desondanks’ gewoon doorgaat.
Plato vond al dat de democratie gedoemd is om te mislukken. https://www.trouw.nl/nieuws/plato-een-groot-tegenstander-van-de-democratie~bfaef9ed/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F Moest iedereen altruïstisch zijn (ook de leiders) dan was het communisme misschien niet eens zo een slecht systeem. Beeld je in dat we allemaal Stachanovisten waren en ons afbeulden om ook de zwakkeren een goed leven te laten leiden. Algemeen belang boven eigenbelang. Is de mens van nature goed? Over Jean-Jacques Rousseau schrijft Wikipedia: “In zijn Vertoog over de ongelijkheid tussen mensen uit 1755, opgedragen aan de Geneefse republiek, stelt hij dat de mens van nature, en voorafgaand aan enige opvoeding, goed is en alleen door ervaringen in de maatschappij gecorrumpeerd wordt. Volgens Rousseau waren “mensen slachtoffers van hun eigen gedrag, niet van de erfzonde”. We kunnen er veel over nadenken en dromen over het Utopia van Thomas More.
Ik was 48 jaar lang een overheidsdienaar. In loondienst bij de Belastingdienst maar een dienstknecht van het volk. Ik had de (on)dankbare taak om burgers te helpen die waren vast gelopen in het oerwoud van fiscale regeltjes en later ook de toeslagenregeltjes. Mensen die “foute” aanslagen en toeslagen-terugvorderingen kregen doordat ze ergens een fout maakten in hun aangifte inkomstenbelasting of een toeslagen aanvraag. Niet altijd door eigen schuld maar meestal door onbegrijpelijke regelgeving. Hierdoor werd de overheid een ‘vijand’ voor veel burgers. Wanneer je als overheidsdienaar een oplossing kon bieden door fouten te herstellen en/of het aanbieden van een betalingsregeling dan wel kwijtschelding dan gaf dat een voldaan gevoel. Dit gevoel mis ik in onze vaderlandse politiek.
Het opklimmen in een grote ambtelijke organisatie was niet voor mij weggelegd. Geen ambitie en geen gevoel voor leiding geven in zoveel managementslagen. Dat is een groot minpunt in uitgedijde ambtelijke organisaties. Te groot, te log, te ambtelijk en teveel management. Het grote euvel in een democratie waar alle wissewasjes wettelijk moeten worden geregeld. Teveel wet- en regelgeving met teveel uitvoerende organisaties maakt dat onze democratie onbeheersbaar is geworden.
Bijkomstig zijn politici ook over de grens gaan kijken, veroorzaakt door globalisering en deelname in de EU. Burgerbelangen worden ondergeschikt aan het internationale machtsspel dat zich afspeelt boven het nationaal belang. De overheid is niet meer de dienaar van het volk maar inmiddels ook de dienaar voor de grote machtspartijen zoals de supranationale organisaties VN, WEF, WHO, enzovoort. Er spelen veel zaken van internationaal belang, kijk naar de NAVO, de EU, de onderhandeling van internationale handelscontracten etc. De regering moet belangen afwegen waardoor het volk niet meer rechtstreeks gediend kan worden.
In een democratie kiezen we de partij die het beste bij je past. Ik kon bij de laatste verkiezingen de juiste partij niet vinden. Kijk ik nu naar de formatie dan zie ik een bevestiging van mijn stemonthouding. De stem van de kiezer telt niet meer. De politiek is verwijderd van hun eigen kiezers die naar het oordeel van politici te weinig gevoel hebben voor de internationale (politieke) belangen die voornamelijk voordelen bieden aan Big Tech, Big Farma, Big Financials en alles wat BIG is. Het is de lobby van het grootkapitaal, kind aan huis in de wandelgangen van het Binnenhof, die de politiek in de tang heeft. De tijd nadert dat het wantrouwen overheerst waardoor de politieke chaos zoals we die nu aantreffen in Den Haag alleen zal verergeren. Helaas, leuker kan ik het niet maken.
onzen braven burger 🙂
Democratie kan werken in een beperkte omgeving. Als de overheid zich bezig houdt met Defensie, Justitie, politie, binnen- en buitenlandse zaken, gaat dit wel lukken.
Maar, op het moment dat je begint met het herverdelen van andermans geld naar andere mensen, gaat er een scheefgroei ontstaan. Niemand wilt vrijwillig belasting betalen, dat gebeurt alleen maar omdat er ‘dwangmiddelen’ zijn, die mij en iedereen onder druk zet, om te betalen. En laten we eerlijk wezen en zeggen wat het feitelijk is, een dreiging van opschaling van dwang tot zelfs geweld, zodat mensen en bedrijven uiteindelijk betalen.
Het belastinggeld gaat de grote pot in, en via verkiezingen en de formatie, wordt de pot met geld verdeeld. Er is een steeds groter wordende groep mensen en bedrijven die vinden dat dit een goede zaak is, en dat belasting betalen een groot goed is, een soort civiele plicht. Met de argumentatie, van doemscenario’s, chaos in de samenleving, het goede doel etc.
Maar, als ik betaald wordt uit die grote pot, heb ik dan geen eigen belang erbij, dat de pot met geld elk jaar wordt gevuld. Hebben bedrijven en mensen geen eigen belang, dat de pot met geld elk jaar gevuld moet worden? En wie wordt nu betaald uit die grote pot met geld:
– ambtenaren en bestuurders
– Aow-ers
– Wao-ers
– subsidieontvangers,
– belasting teruggave
De bovenstaande opsomming, is een zeeeeer grote kiezersgroep. Zij hebben een direct zwaar belang erbij, om zoveel mogelijk geld uit de pot te halen. En op die partijen te stemmen die hun het meeste beloven. Het zal mij niets verbazen dat de bovenstaande groepen, vinden dat zij te weinig ontvangen.
Dit betekent ook dat groepen mensen steeds vaker tegenoverelkaar komen te staan. Politici weten precies hoe zij dit spel moeten spelen.
Ja, er zijn verkiezingen, via je stem kun je ‘invloed’ uit oefenen. Tja, 1 stem op de 12,5 miljoen. Tijdens de verkiezingen gaan de voordeuren open, en politici zitten te vechten via allerlei beloften (de rekening ligt bij de burger, en niet bij hun zelf), maar als de verkiezingen voorbij zijn, gaan de voordeuren dicht. De achterdeuren gaan open en andere zeer invloedrijke spelers mogen naar binnen gaan. Iets wat wij de belastingbetaler niet mogen. En de invloedrijke spelers, gaan zaken doen, met de partijen. Aan die tafel zijn wij NIET uitgenodigd, maar wij moeten wel de REKENING betalen.
Duidelijker kan je het niet omschrijven door HH Hoppe:
De Staat is een instituut dat wordt geleid door bendes van moordenaars, plunderaars en dieven, omringd door gewillige ploerten, propagandisten, hielenlikkers, oplichters, leugenaars, clowns, charlatans, dwazen en nuttige idioten – een instituut dat alles wat het aanraakt bevuilt en bezoedelt.
Bedankt @Pieter. Want DE STAAT is uiteindelijk geen instituut, maar dat zijn WIJ!
PJ ja dat is natuurlijk wel vrij naief om zo te denken want als je niet in dat clubje zit dan ben je mooi de klos! Jij hebt geen enkele invloed op de staat dat is de illusie die wordt geschapen. Lees eens : democratie de god die gefaald heeft.
De aloude uitvlucht: “Zíj hebben het gedaan, het is ons overkomen!”
Burgerlijke grondrechten krijgen we niet, maar zullen moeten worden opgeëist, telkens weer. Het is een gemakzuchtige illusie dat ‘democratie’ vanzelfsprekend en zonder strijd mogelijk is.
Niet: “L’État, c’est moi!”, maar de staat, dat zijn WIJ!
Zolang de massa zich bezig houdt met randverschijnselen en haar democratische verantwoordelijkheid niet neemt spelen politieke belangen voor ‘Vadertje Staat’, niet anders dan eeuwen geleden in de Napoleontische regententijd: ‘Bij u, over u, zonder u’.