Het nieuwe decennium, 2020-30: Overstap naar nieuw monetair tijdperk

Steeds meer analisten komen tot dezelfde conclusie. Dat we van een deflatoir tijdperk met stagnatie naar een tijdperk van inflatie en hyperinflatie gaan. En op dit moment is die voorspelling in feite een fluitje van een cent.

Veilige afdaling

Ook dit artikel van Joost van Buuren bevat eenzelfde rampzalige boodschap. Vanuit een iets andere benadering kom ik overigens tot dezelfde conclusie. Er zijn meerdere wegen die naar de afgrond leiden. De kunst is om dat op tijd te voorzien zodat we nog netjes een touwladder in elkaar kunnen knopen om een veilige afdaling te kunnen maken. Om daarmee de massa voor te zijn want anders kukelen we in het gedrang het ravijn in.

Repressief beleid centrale banken

We zien al weer een tijdje enorme interventies van centrale banken die momenteel met gemak biljoenen uitstrooien over de financiële markten. De centrale rentetarieven hebben ze de laatste decennia al naar nul procent gebonjourd. Dat was een daling in etappes van meestal een kwart procentpunt of soms één of twee tiende procent. Vanaf de jaren 80 tot heden daalden de rentetarieven op hypotheken daardoor van 12 naar iets meer dan 1 procent in 2020. Hebben we het maar even niet over de huidige huizenprijzen. De enige sector naast de effectenbeurs waar we wel inflatie zien. Vastgoed en aandelen zijn de sectoren waarin voornamelijk de superrijken hun vermogenswinsten behalen. Sectoren die ver af staan van de frontlinies waar de massa hun pegels moet verdienen. De enorme inkomens- en vermogensongelijkheid geeft heel duidelijk aan dat het beleid van de monetaire beleidsmakers hier aan ten grondslag ligt.

Als vertrouwen omslaat in wantrouwen

Nu wereldwijd de verschillende economieën krimpcijfers laten zien kopen de FED en de ECB voor duizenden miljarden aan obligaties op. Daarmee worden banken en institutionele beleggers ontlast van te zwaar drukkend schuldpapier op hun balansen. De balansen van centrale banken worden verlengd en gaan tot ver onder de streep. Dat is de onzichtbare streep van wankelend vertrouwen, samengevoegd noem ik dat wantrouwen. In feite bestaat er geen rode streep op de centrale bank balans. Deze machtige monetaire instituten hebben de taak om de prijsstabiliteit in de economie in balans te houden. Ook het in circulatie brengen van basisgeld is een taak van centrale banken. Centrale bankiers zijn als de dood voor hyperinflatie, deflatie en stagnatie. In die situatie valt hun onkunde aan te rekenen en slaat vertrouwen om in wantrouwen. En dan storten de beurzen in.

Bizar opkoopbeleid ECB

In principe kunnen centrale banken in theorie hun balansen oneindig verlengen met de opkoop van staatsleningen en bedrijfsleningen. En mogelijk in de toekomst ook aandelen als de onderliggende reële economie nog slechter mocht gaan draaien. Dat moment komt vanzelf als nerveuze ambtenaren van de toezichthoudende overheid hun fiat geven om bijvoorbeeld de aandelen op te kopen van vliegtuigmaatschappijen. Ik noem maar wat. Zou overigens onze minister van Financiën goed uitkomen. Kan weer wat lucht geven op de NL-begroting. De optie om op de financiële markten aandelen op te kopen is achter de gordijnen al vaker besproken. En de stelregel ‘nood breekt wet’ geldt ook voor monetaire beleidsmakers. Maar hoe bizar is dit beleid wel niet. Met dit monetair beleid is de vrije marktwerking totaal verdwenen. Hiermee houdt je verliesgevende bedrijven in stand. In een gezonde (corona)vrije markteconomie ga je failliet. Mag je uithuilen en opnieuw beginnen. Echter heeft het Duits Grondwettelijk Hof een duidelijke uitspraak gedaan over het omstreden opkoopbeleid. De ECB gaat daarmee buiten haar boekje.

De omwenteling

Er zal dus een kentering moeten komen in het ECB-beleid die mogelijk zorgt voor een grote omwenteling op de financiële markten. De ECB zal haar opkoopbeleid moeten staken, anders haakt de Duitse Bundesbank af en zou daarmee het ECB-beleid binnen de EU op zijn kont liggen. De ECB is finaal doorgedraaid met haar monetair beleid. Een centrale bank die als opkoper de markten op gaat doet ook aan economisch beleid en zou daarmee alleenheerser op de beurzen worden. En stelt zich daarmee in dienst van de elite. Al het geld dat de ECB, en de FED in de VS, de markten in duwt komt grotendeels terecht bij banken en institutionele beleggers. Kapitaalkrachtige fondsen gaan met het grote geld strijken, terwijl de onderliggende economie op z’n gat ligt. En nu komt het.

Er is haast geboden

Om de verarmde massa in de samenleving koest te houden moeten de EU-lidstaten hun noodlijdende economieën tegemoet komen met steunmaatregelen die duizenden miljarden gaan kosten. Moeten Europese reddingsplannen worden opgevoerd, waarover gesteggeld gaat worden. Daarover vergadert op 27 mei de Europese Commissie. De begrotingstekorten van de EU-lidstaten moeten snel gefinancierd worden om vastlopers te voorkomen. We praten over geld uit de reële economie, van de brave belastingbetalers dus. Dit geld wordt niet eventjes geprint door de centrale banken, want het is fiscaal geld en niet monetair. Dit maakt een enorm verschil en is de oorzaak van de ontspoorde scheefgroei in onze maatschappij.

Handjeklap

De bovenkant van de samenleving, de elitaire beleggers en zo, profiteren van het gratis geld dat door de ECB met hun opkoopbeleid in de markt wordt geduwd. Het geld aan de onderkant moet bijeen geveegd worden door de overheden van de verschillende EU-lidstaten. Het geruzie over de vele biljoenen steungeld(=belastinggeld) is al begonnen. Lees ook deze column. De afloop van de komende vergaderingen durf ik al te voorspellen. Het worden langdurige onderhandelingen met vervolgvergaderingen. De noordelijke lidstaten durven de zware zuidelijke lasten niet te delen met hun eigen belastingbetalers die het spelletje langzaam door krijgen. Het spelletje van monetaire beleidsmakers is uit. We geraken in de laatste ronde van het eindspel.

Vals spel

Het gaat nu om vertrouwen dat langzaam omslaat naar wantrouwen. En dan worden ook de financiële markten wakker. Ze gaan inzien dat de ECB aan de verliezende hand is met hun monetaire beleid. Daarvoor is door het Duits Grondwettelijk Hof al een rode kaart uitgereikt. Het wachten is op de scheidsrechter die de ECB het veld uitstuurt wegens gemeen spel. En als de scheidsrechter niet het lef heeft dan hebben we nog altijd het publiek dat over de rooie gaat. Die wachten het eindsignaal niet af maar rennen woest het veld op. Op zoek naar de grensrechter met zijn medeplichtige grensrechters. De arbitrage was omgekocht. Gezwicht voor het grote geld van een gulle sponsor.

GW