Nood breekt wet

We beleven spannende tijden en hebben geen idee welke kant het opgaat. De berichtgeving laat niets aan het toeval over, denk maar even aan de Chinezen en Russen die het niet zo goed kunnen vinden met de fiscale politiek van de VS en we weten genoeg.  Of dichter bij huis, de Grieken spelen een bijzonder spel. De situatie geeft ons misschien een onbehaaglijk gevoel en de schizofrene turbulentie van het hedendaagse tijdsgewricht laat ons twijfelen. Moeten we ons stilaan voorbereiden op een volgende wereldoorlog of hebben we een vreedzaam alternatief? Naar welke kant valt het dubbeltje, dat is de vraag van vandaag.

Schizofrene turbulentie

We klikken maar wat, het IMF ziet in een wereldmunt een middel om ons te behoeden voor een wereldconflict, langs de andere kant zien we de goud- en valutaoorlog in volle glorie, klik. Een muisklik verder lezen we dat we niet in staat blijken om arbeid correct te waarderen in economische statistieken. Bij neerwaartse trends voeg je simpelweg prostitutie en drugshandel toe aan het legale circuit en de statistiek veert op, klik.  Ooit zei Keynes dat een werkweek van 15 hr haalbaar moest zijn, de arbeidsmallemolen draait gewoon verder en we gaan terug langer werken, klik. In de catacomben van het IMF komt een aantal met oplossingen, niemand hoort of weet er iets over, klik. De pensioenkas blijkt leeg, mits een beetje creativiteit loopt ze over van het geld, klik.

Soapserie, next episode

We bekrachtigen dit alles met kapitale denkfouten en blijken dat normaal te vinden, klik. Met deflatie wordt de absurditeit van rente ontbloot, de aap komt uit de mouw, klik. Als levensechte Don Quichotes leveren we strijd tegen het verleden, virtuele schuldenbergen nemen de plaats in van de windmolens, klik. Met bazooka’s kan je in je eigen voeten schieten, het grote feest kan beginnen, klik. We zitten gevangen in een systeem waar we tegen zijn maar ook liefkozen en bekrachtigen, klik. Het is klikken en slikken, we noemen het – zonder schaamte of normbesef – allemaal economie. De lijst is eindeloos, hoeveel erger kan het nog worden? Technisch gezien is er geen probleem, klik. We kunnen blijven klikken, er wordt gepleit voor een post-autistische economie, hoezo?

Zoals altijd, goed en slecht nieuws

Het goede nieuws is dat er absoluut geen gebrek is aan innoverende alternatieven. Het slechte dat het creatieve destructie impliceert en dat betekent voor een aantal gezichtsverlies. Verdomd lastig is dat maar er is nog beter nieuws, al deze processen worden door wetenschap vakkundig omschreven opdat we niet langer in onzekerheid hoeven te leven. Bij beter hoort slechter, we horen politiek hier helemaal niets over zeggen, het geeft te denken. Het is een kwestie van kennisdeling, studie en bewustwording, ieder voor zich kan dit nader onderzoeken op waarachtigheid. Of kunnen we onderwijs maar beter afschaffen, de economische vrucht smaakt immers verschrikkelijk bitter. Nee toch?

Arrogantie

Hoe arrogant zijn we niet om het nobele studiewerk van velen naast ons neer te leggen? Wat is onderwijs waard zonder maatschappelijke valorisatie van kennis? Of gaan we ook dat verbloemen door ons te verankeren aan het belangensyndroom? Met ‘belangen’ kan je letterlijk alles doodknuppelen, inclusief onszelf. En we gingen het over oplossingen en biflatie hebben? Over eenvoud, transparantie, herstel en vertrouwen? Wat betekent ‘realisme’ bij het zien van dit alles? Hoe dan ook, met een aantal beelden kunnen we richting geven aan een hoopgevend transformatieproces. We kunnen niet ontkennen wat we niet kennen, noch kunnen we correct oordelen als belangrijke informatie ontbreekt. Het geniet de interesse, of ook niet.

Communicatiekloof

Bij het verschijnen van innovaties dienen we alert te blijven voor de gekende communicatiekloof, hier kunnen we niet te buiten maar we trappen met regelmaat in dezelfde val. Nieuwe ideeën werken als een virus, ze nestelen zich in ons denken waardoor oude denkpatronen vervangen kunnen worden. Op deze manier groeit de noodzakelijke kritische massa en wordt de slaagkans op een vreedzame doorbraak groter. Het is in de eerste plaats een persoonlijk proces, we zijn hiertoe bereid of ook niet.  Communicatieconflicten ontstaan door de twee wereldbeelden met elkaar te mengen, deze zijn onvergelijkbaar waardoor we (te) vaak verzanden in ‘non-dialoog’. Geloof niets zomaar, de proef op de som laat niets aan het toeval over.

Rente

Om dit praktisch te maken. In het nieuwe wereldbeeld bestaat bv rente niet langer in de zin zoals we dat nu kennen, elk traditioneel debat daarover is dan ook evolutionair achterhaald. Kijk dan naar hoeveel debatten er handelen over rente en je weet genoeg. Bizar genoeg, uiteindelijk gaat het niet zozeer over nieuwe ideeën maar de herinnering aan dat wat we schijnbaar vergeten zijn. Het verschil tussen ‘out of the box‘ en ‘aha-erlebnis‘ is dan ook zeer subtiel. Kortom, communicatie is een bijzonder aandachtspunt en kan ook tot heel wat verwarring en turbulentie leiden. Herbronning en herscholing is aan de orde.

Nood breekt wet

Of moeten we – zoals velen nogal lakoniek zeggen – eerst nog eens ten gronde gaan om dan te zeggen dat we het al lang wisten? Wordt het niet hoog tijd om een aantal afspraken te herzien opdat we komaf kunnen maken met deze hopeloze situatie? Een samenleving is gebaseerd op afspraken tussen mensen, deze kunnen veranderd worden opdat het algehele welzijn gediend wordt. Goede afspraken maken goede vrienden, niet waar? Politiek, wil u ons aub helpen en niet langer tegen ons zijn? We durven onze kinderen nog amper in de ogen kijken, dragen we dan geen verantwoordelijkheid meer voor hun toekomst? We willen allemaal helpen aan het herstel, niet aan de afbraak.  Nood breekt wet?