Het is schrikbarend dat in ons kleine polderlandje 1,4 miljoen huishoudens problematische schulden hebben. 1,4 Miljoen huishoudens, dat zou qua aantal mensen makkelijk 3 miljoen Nederlanders kunnen zijn. Over de gezinssamenstelling wordt namelijk in de berichtgeving niet gesproken. Veel “probleem”-huishoudens bestaan uit gebroken gezinnen door scheidingen. Meestal zijn het mensen met opgroeiende kinderen en dat is altijd de duurste periode in een mensenleven.

De regelingen van een welvaartsstaat

In een welvaartsstaat als Nederland waar ontzettend veel sociale regelingen in het leven zijn geroepen betalen we flink voor het overeind houden van al die regelingen. Dat betekent dat je met een opgroeiend gezin kunt profiteren van de kinderbijslag, het kindgebondenbudget, de zorg- en huurtoeslag en soms tegemoetkomingen voor studerende kinderen. Behalve dat je ontvangt betaal je daarvoor ook de premies die keurig worden ingehouden op het loon. Premies voor de sociale verzekeringswetten, maar ook premies voor de volksverzekeringen, AOW en ANW. Kortom, we betalen ons scheel voor een sociale verzorgingsstaat.

Zorgwekkend

Leuk dat we solidair zijn toch? Maar als je dan via de media moet vernemen dat 1,4 miljoen huishoudens (misschien wel 3 miljoen mensen) in de sores zitten, dan lijkt mij dat zorgelijk. Hoezo verzorgingsstaat? Let wel, die 3 miljoen is puur mijn persoonlijke aanname. Het zouden er een paar honderdduizend meer of minder kunnen zijn maar wat maakt dat uit op een totale bevolking van 17 miljoen in een klein kikkerlandje. Dit is absoluut zorgwekkend.

Eerst zorgen creëren en daarna zorgen wegnemen

Het betekent dat we in onze sociale verzorgingsstaat meer zorgen creëren dan zorgen wegnemen. Wie bedenkt dit? Met het predicaat ‘Nederland welvaartsstaat’ zouden wij ons diep moeten schamen dat we het in een solidair landje zover laten komen. Dat zoveel mensen in de shit raken door teveel schuld is moreel niet te verantwoorden in een net sociaal democratisch land. Hoe durven wij ons naar buiten toe te presenteren als een welvarend land waar het leven goed is voor iedereen, terwijl miljoenen mensen zitten te tobben. Het is niet voor niets dat zo ontzettend veel mensen aan de antidepressiva medicijnen geraken. Hoeveel mensen zijn er wel niet die als verward bekend staan en de mensen met psychische problemen die onze zorgverlening overbelasten. Er is een groot tekort aan deskundig opgeleid personeel in de zorg. Over een aantal jaren zijn er volgens minister Koolmees meer dan 100.000 vacatures in de zorg. Dat noem ik toch echt zorgelijk. Ik vind het bizar zorgelijk hoe vaak ik in deze column het woord zorgelijk al heb uitgesproken. O ja, we leven in verzorgingsstaat natuurlijk. Dus moeten we eerst zorgen creëren en daarna zorgen wegnemen. Dat is om elkaar aan het werk te houden in de zorg. Maar dat gaat niet goed komen als we nu al zorgpersoneel tekort komen. Buitengewoon zorgwekkend!

Wat gaan we doen?

Ik schrijf met opzet, wat gaan we doen. Niet wat we kunnen doen, maar wat gaan we doen. Als we niets doen, dan kunnen we het schudden. Als “welvarende” natie zijn we momenteel meer met onszelf bezig, meer met de samenleving als zodanig, dan met onze staatshuishoudkunde. Een gezonde economie krijg je door te produceren, te handelen en te exporteren. Niet door met jezelf liggen te prutsen. Wij verliezen als natie nu heel veel energie door onze medemensen bij te staan die in de shit zijn geraakt. We kunnen op deze manier steeds minder aandacht besteden aan het ‘nationaal productieproces’. Onze sociale verzorgingsstaat verkeert in verval. Er is acute hulp nodig.

Meer mensen nodig voor schuldhulpverlening

Ik stel voor dat extra mensen worden ingeschakeld in de schuldhulpverlening. Er zijn genoeg mensen die hun eigen financiën op orde hebben en hun expertise kunnen delen met de minder bedeelden. Vooral gepensioneerden die als vrijwilliger hun vrije tijd nuttig willen besteden zouden kunnen worden ingeschakeld. De overheid zou hier actie op moeten zetten. Zelf ben ik sinds kort beschikbaar als screener voor de voedselbank. Ook vrijwillig natuurlijk. Ik bezoek mensen die een verzoek voor levensmiddelen hebben ingediend en worstel mij door hun financiën. In mijn arbeidsverleden was ik werkzaam bij de Belastingdienst en na 48 jaar innen vind ik het als (vroeg)gepensioneerde nu tijd om uit te delen. Ik kende het probleem van schulden bij belastingplichtigen al. Dit werd natuurlijk heel makkelijk in de strijd geworpen als het ging om betalingsonmacht bij de invordering van bijvoorbeeld de aanslag inkomstenbelasting.

Verzorgingsstaat bestaat niet zonder zorgen

Bij de thuisbezoeken die ik nu afleg krijg ik een goed beeld van de situatie waarin velen verkeren. De schuldhulpverlening en bewindvoerders hebben hun handen vol en verwijzen hun cliënten makkelijk naar de voedselbank wanneer er onder de streep (te) weinig overblijft voor levensmiddelen. Een grote groep van miljoenen landgenoten is dus behoorlijk aan het consuminderen. Velen van hen lijden onder een valse schaamte en lopen niet te koop met hun financiële problemen. Ze zonderen zich af van de samenleving en raken gedesillusioneerd of nog erger, raken psychisch in de war. Een enorm probleem voor onze samenleving dus. O ja, we zijn een verzorgingsstaat dus komt dat goed uit. Daar gaan we voor zorgen toch? En juist deze gedachte baart mij zorgen. Hoe fout zijn we bezig in ons polderlandje om nog voornamelijk met onszelf, een problematische samenleving, druk te zijn. Dat kan niet goed zijn. Onze GGZ en de politie zijn  overbelast door het grote aantal verwarde personen die als een soort van uitgestotenen in onze maatschappij veel overlast en schade toebrengen aan onze verzorgingsstaat. De uitzichtloze schulden kunnen makkelijk tot psychische problemen leiden. Er is duidelijk sprake van een noodsituatie waarbij politiek ingrijpen een bittere noodzaak is.

Junkmaatschappij

Maar waarom gebeurt dat dan niet? Omdat de politieke moed ontbreekt voor een ingreep die diep gaat en de samenleving op zijn kop zal zetten. Het is namelijk de inrichting van onze consumptiemaatschappij die door overkreditering, overproductie en overconsumptie is doorgeschoten naar een junkmaatschappij. We lijken junkies te worden in onze maatschappij met een overdaad aan weelde en excessieve schuldcreatie welke wordt gepropagandeerd door agressieve kredietverleners. Wanneer dit niet stopt dan gaan we als samenleving ten onder doordat de mens nu eenmaal onbewust subjectief gevoelig is voor alles in zijn nabijheid.

Veel verleidingen

Niet alleen voor de koopwaren in de winkelstraten maar steeds meer voor de schreeuwende digitale reclameboodschappen via ons 24/7 internet. De één is wat meer ontvankelijk dan de ander, maar de verleiding is groot in onze moderne samenleving. Het zijn niet alleen de zwakkeren die een makkelijke prooi zijn voor agressieve kredietverleners. Het zijn ook ondernemers en hoogopgeleiden die door ongelukkige omstandigheden in financiële problemen geraken. Echtscheidingen, faillissementen en bewindvoering zijn in een moderne samenleving schering en inslag en horen er als het ware gewoon bij. Een leven zonder risico bestaat nu eenmaal niet.

Hoe is dit te stoppen?

We hebben nu te maken met een optelsom van kredietproblemen bij zowel sociaal zwakkeren alsmede gefaalde sterken in een maatschappij die bol staat van uitdagingen. Uitdagingen in de vorm van de grote verleiding voor al het moois om ons heen wat is ontstaan door overproductie, overconsumptie en overkreditering. Het beeld van een welvaartsstaat in verval. Hoe ga je dit stoppen? Het antwoord is simpel. Minder productie, minder consumptie en vooral minder krediet. Het is makkelijk gezegd maar om het in de praktijk toe te passen zal niet zonder slag of stoot gaan. Het is de totale verslaving van een junkmaatschappij. En afkicken doet pijn. Zou het een toeval zijn dat juist in deze tijd onze sociale verzorgingsstaat in verval raakt, nu ook de klimaatproblematiek om de hoek komt kijken? Om alle 600 klimaatdoelen te halen gaat ons heel veel kosten, zoveel is duidelijk.

Einde kredietcyclus

Is het niet een uitkomst dat we nu precies in het begin van deze 21ste eeuw aan het begin staan van het einde van een kredietcyclus? Ik zou zeggen het is de redding van ons klimaat. We worden nu op 2 fronten gedwongen om te consuminderen. Willen wij overleven op deze opgewarmde aardkloot dan moeten we consuminderen. Alles moet minder. Minder CO2, minder autokilometers, minder vliegbewegingen, minder uitstoot van de industrie. Dat betekent minder productie, minder consumptie en minder krediet. Als ik het zelf een beetje snap dan denk ik dat hier de wal vanzelf het schip keert. Gezien de hoge snelheid geeft het een stevige deuk in de romp. Altijd beter dan met z’n allen in de plomp.

4 reacties

  1. Ik denk niet dat dit het einde is van een krediet cyclus. Bedrijven zoals Ikea hebben al aangegeven juist op krediet te willen gaan verkopen. Ook grote internet winkels zijn bezig om het aanbod in krediet te verhogen. Dit alles om de consument nog meer te verleiden. Als je kijkt naar de automarkt dan zie je veel lease auto’s op de weg, allemaal gefinancierd. Ook is men bezig om koelkasten wasmachines te willen verhuren tegen een x bedrag per maand. Voordeel is dat je wel een energie zuinig apparaat hebt. Tegenwoordig worden er producten gemaakt die standaard na 1 of 2 jaar stuk gaan, expres zodat de consument een nieuw apparaat koopt. Dat is milieuvervuiling.

    Ik denk dat naast de grote groep schuldenaren ook een grote groep flexwerkers en zzp-ers zijn ( 3 miljoen) tel deze er maar bij want die verdienen ook allemaal het minimum of minder en hebben misschien nog net geen schulden maar zijn wel kandidaten om in de schulden terecht te komen.
    In feite heb je het hier dan over een groep van 4 miljoen nederlanders.
    En dan de rest die niet meegeteld worden, zwervers, daklozen etc

    Je kan als overheid wel flink gaan bezuinigen, belastingen gaan verhogen, maar uiteindelijk is dat slecht voor de economie. Mensen houden dan de hand op de knip of gaan spullen bestellen bij ali express wat niet veel bijdraagt aan de nederlandse economie.

    Gelukkig ben ik opgegroeid in een laag conjuctuur dus niet zo moeilijk om je aan te passen.

    1. Geld wordt steeds goedkoper, omdat het steeds minder makkelijk een weg vindt naar de reële economie. De vraag naar geld neemt af, terwijl het aanbod flink stijgt. Geldontwaarding is het gevolg. Maar wat ook het gevolg is, is dat krediet op steeds meer manieren en steeds goedkoper wordt aangeboden. We krijgen inderdaad praktijken van, nu kopen en in 10 keer af betalen. Dus niet alleen bij grote bedragen, ook bij een paar schoenen voor 100 euro. 10 x 11 euro dan ofzo. Gewoon proberen zo weinig mogelijk geld nodig te hebben in het leven en het klinkt cliché, maar gewoon beetje zuinig doen, dat is de makkelijkste manier om niet afhankelijk te worden van krediet.

  2. Velen die weer braaf op de VVD stemmen, mooi niet dus. Met de VVD als de grootste partij aan de macht is het: “Ieder voor zich en God vooor ons allen”.

  3. De B.V. Nederland draait nog steeds. Ondanks het asociale participatie(wan)beleid van Rutte. Vooral dankzij de inzet van miljoenen vrijwilligers.

    Moeten steeds meer en grotere gaten worden gedicht door steeds meer vrijwilligers, of moet er eindelijk worden gezorgd voor minder gaten, vooral door minder Rutte?

    De burger hoort als participant een mondige aandeelhouder te zijn en geen willoze melkkoe van een parasiterende overheid.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Nieuw in de wereld van cryptocurrencies? Bekijk nu uw mogelijkheden op Nederlands grootste exchange...

Ontvang jij al een passief inkomen door het staken van crypto?

Lees meer over crypto staking op onze favo platformen: